Parki narodowe w Polsce biorą pod swoje skrzydła naprawdę wyjątkowe miejsca, które wyróżniają się swoimi wartościami przyrodniczymi i krajoznawczymi, a na ich terenie ochronie podlega cała przyroda ożywiona i nieożywiona. Na dzień dzisiejszy, mamy w Polsce 23 absolutnie unikalne parki narodowe. Zajmują one łącznie 1% powierzchni naszego kraju i naprawdę niemożliwym wydaje się obiektywnie stwierdzić, który z nich jest najwspanialszy.
Czym są parki narodowe pod względem prawnym? Jakie mamy parki narodowe w Polsce? Czym charakteryzuje się każdy z nich i jakie ciekawostki na ich temat warto sobie przyswoić? Przekonamy się poniżej:
Parki narodowe – co to?
Park narodowy to jedna z form ochrony przyrody w Polsce. Zgodnie z ustawą o ochronie przyrody z 2004 roku obejmuje on obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1000 hektarów, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe. Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych, przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników przyrody oraz odtworzenia zniekształconych siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, siedlisk zwierząt lub siedlisk grzybów. Idea parków narodowych narodziła się w Stanach Zjednoczonych w XIX wieku, a następnie rozprzestrzeniła się na cały świat.
Zasoby przyrodnicze parków narodowych zalicza się do strategicznych zasobów naturalnych Polski zgodnie z art. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 lipca 2001 roku o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju.
Powierzchnia parków narodowych podzielona jest na obszary różniące się zastosowaniem odrębnych metod ochrony przyrody. Wyróżnia się obszar ochrony ścisłej, czynnej i krajobrazowej. Teren parków narodowych udostępniony jest do zwiedzania, lecz ruch turystyczny może się tu odbywać wyłącznie w wyznaczonych obszarach, szlakach, drogach, ścieżkach. Parki narodowe finansowane są z budżetu centralnego. Zarządzają nimi dyrektorzy, a organem doradczym jest Rada Parku.
W polskich parkach narodowych prowadzone są liczne programy badawcze. Parki odgrywają istotną rolę w edukacji ekologicznej społeczeństwa. Na terenie parków narodowych możliwe jest zwiedzanie oraz turystyka i udostępniają one dobrze rozwiniętą infrastrukturę turystyczną. Wiele z nich posiada specjalnie przygotowane szlaki i centra dydaktyczne oraz muzea przyrodnicze. Zgodnie z ustawą wstęp do parków narodowych może być darmowy lub płatny, jednak cena jednorazowego biletu nie może przekraczać 7 złotych.
Czas przedstawić wszystkie parki narodowe utworzone w Polsce. Zostaną one zaprezentowane w kolejności chronologicznej, w jakiej zostały utworzone. Najstarszym parkiem narodowym w Polsce jest:
Pieniński Park Narodowy
Pieniński Park Narodowy utworzony został 1 czerwca 1932 roku. Znajduje się w regionie pasma górskiego o nazwie Pieniny, w województwie małopolskim. Jego powierzchnia wynosi 23,46 kilometra kwadratowego. Symbolem parku jest szczyt górski Trzy Korony.
Posiada on najwyższy wśród wszystkich polskich parków narodowych wskaźnik nasilenia ruchu turystycznego w przeliczeniu na 1 hektar powierzchni. Dla turystów udostępniono 35 kilometrów szlaków. Zalicza się do nich również stanowiący atrakcję na skalę europejską spływ tratwami przełomem Dunajca (jego trasę można przejść także pieszo Drogą Pienińską). Dla turystów przygotowano galerie widokowe na Trzech Koronach i Sokolicy. Atrakcją turystyczną jest również Zamek w Czorsztynie. 53% powierzchni parku to własność Skarbu Państwa (ponad połowa zakupiona jeszcze w czasach II Rzeczypospolitej), reszta to tereny prywatne na których prowadzona jest działalność gospodarcza.
Na terenie parku występuje niezwykle zróżnicowana roślinność, do czego przyczyniła się urozmaicona rzeźba terenu i mikroklimatów. Występuje tu 1100 gatunków roślin naczyniowych i 167 roślin górskich. Oprócz tego występują między innymi liczne mchy, glony, porosty i grzyby. Najliczniejszymi gatunkami zwierząt są tutaj kręgowce, takie jak borsuk, sarna, żbik, kuna leśna, ryś, jeleń i dzik.
Białowieski Park Narodowy
Białowieski Park Narodowy położony jest w północno-wschodniej części Polski, w województwie podlaskim. Utworzony został 11 sierpnia 1932 roku, a jego powierzchnia liczy sobie 105,17 kilometra kwadratowego. Znany jest z ochrony najlepiej zachowanego fragmentu Puszczy Białowieskiej, ostatniego w Europie fragmentu lasu pierwotnego oraz liczącej kilkaset sztuk, największej na świecie wolnościowej populacji żubra. Oczywiście to właśnie żubr jest symbolem tego parku.
Oprócz tego na terenie parku zamieszkuje wiele innych zwierząt, a liczba ich gatunków, jak na tę strefę klimatyczną, jest bardzo duża. Większą część parku zajmują lasy liściaste, a spośród nich najliczniejsze są lasy grądowe. W parku znajduje się ponad 1000 gatunków roślin. Największymi atrakcjami parku są Rezerwat Pokazowy Żubrów oraz muzeum Białowieskiego Parku Narodowego.
Obszar Ochrony Ścisłej Białowieskiego Parku Narodowego w 1979 roku z racji dużego znaczenia dla kultury i dziedzictwa ludzkości, wpisano na prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.
Świętokrzyski Park Narodowy
Świętokrzyski Park Narodowy utworzony został w 1950 roku. Położony jest w centralnej części Gór Świętokrzyskich, a jego powierzchnia wynosi 72,26 kilometra kwadratowego. Symbolem parku jest jeleń. Lasy obejmują 95% powierzchni parku, najczęściej występują mieszane bory jodłowe. Występuje tu także wiele gatunków roślin naczyniowych, w tym wiele rzadkich gatunków.
Na terenie parku znajduje się jodła pospolita, licząca 270 lat i mierząca 51 metrów, która uważana jest za najwyższe drzewo w Polsce. Licznie występują tu ssaki, wśród których można wyróżnić głównie sarny, jelenie oraz dziki. Występują tu również liczne gatunki ptaków. Charakterystyczną cechą krajobrazu są gołoborza, czyli rumowiska skalne.
Tatrzański Park Narodowy
Tatrzański Park Narodowy utworzony został 30 października 1954 roku. Park obejmuje swoim zasięgiem całe polskie Tatry, a także część Rowu Podtatrzańskiego oraz Pogórza Bukowińskiego. Jego powierzchnia liczy sobie 211,87 kilometra kwadratowego. Symbolem parku jest kozica tatrzańska.
Tatry zalicza się do gór orogenezy alpejskiej, a ich podstawą są skały krystaliczne z granitem. Piętro regla dolnego porastają głównie lasy liściaste, regla górnego bory świerkowe, natomiast piętro hal porasta bogata roślinność alpejska. Wśród ssaków najbardziej charakterystyczne są kozica tatrzańska, świstak tatrzański, jeleń, sarna europejska, łasica pospolita, ryś i niedźwiedź brunatny. Wśród tatrzańskiej fauny i flory występuje wiele endemitów. Największymi atrakcjami jest tu jezioro Morskie Oko oraz szczyt Giewont.
Babiogórski Park Narodowy
Babiogórski Park Narodowy także został utworzony 30 października 1954 roku. Znajduje się on w Polsce południowej, w powiecie suskim i nowotarskim, w województwie małopolskim, przy granicy ze Słowacją. Jego powierzchnia wynosi 33,9 kilometra kwadratowego. Symbolem parku jest okrzyn jeleni.
W Zawoi, gdzie znajduje się siedziba Dyrekcji Parku, utworzono specjalny Ośrodek Edukacyjny Babiogórskiego Parku Narodowego prezentujący w przystępny sposób walory babiogórskiej przyrody. Dla uatrakcyjnienia zwiedzania parku wytyczono sieć ścieżek edukacyjnych. Babiogórski Park Narodowy odwiedzany jest co roku przez ponad 100 tysięcy turystów.
Park utworzono głównie ze względu na układ pięter roślinnych, roślinność naskalną oraz jedyne w Polsce występowanie gatunków roślin, takich jak okrzyn jeleni i rogownica alpejska. Tereny są także bogate w rośliny naczyniowe, mchy, porosty, glony i wątrobowce. Występują tu także liczne gatunki wysokogórskie. Obszar ten charakteryzuje się siedliskiem wielu gatunków ptaków. Często występującymi zwierzętami są jelenie, wilki, rysie i niedźwiedzie. Wartymi odwiedzenia miejscami są tu między innymi Muzeum Babiogórskiego Parku Narodowego oraz oczywiście najwyższy szczyt – Babia Góra.
Ojcowski Park Narodowy
Ojcowski Park Narodowy utworzony został w 1956 roku. Znajduje się w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, około 16 kilometrów od Krakowa. Jego powierzchnia liczy sobie 21,46 kilometra kwadratowego, co czyni go najmniejszym parkiem narodowym w Polsce. Jego symbolem jest nietoperz.
Najbardziej charakterystycznymi elementami tego krajobrazu są wapienie, które pochodzą z górnej jury, a powstały na dnie dawnego morza ze szkieletów organizmów. Oprócz tego na tym terenie znaleźć można liczne jaskinie, które powstały głównie w wyniku krasowego działania wód. Na terenie parku występują rośliny naczyniowe, mchy i wątrobowce. Wśród fauny głównie nietoperze, sarny, zające szaraki, dziki, lisy, kuny, tchórze. Można znaleźć tu wiele atrakcji turystycznych, jak na przykład Maczuga Herkulesa i Zamek w Pieskowej Skale.
Wielkopolski Park Narodowy
Wielkopolski Park Narodowy utworzony został 16 kwietnia 1957 roku. Leży nad Wartą, na południe od Poznania, w trójkącie miast Luboń-Stęszew-Mosina. Jego powierzchnia liczy sobie 75,83 kilometra kwadratowego. Symbolem parku jest puszczyk, a jego cechą charakterystyczną jest krajobraz polodowcowy i związane z nim elementy, takie jak morena czołowa i denna, ozy, parowy, wydmy, drumliny.
Występują tu także różne formy jezior (rynnowe, odpływowe, bezodpływowe). Charakterystyczne są tu również stare bory sosnowe. Wśród fauny najliczniejsze są bezkręgowce, głównie owady, jak również ssaki. Spotkać tu można również wiele gatunków ptaków, w tym rzadkich. W parku znajduje się wiele szlaków turystycznych, na przykład szlak turystyczny Osowa Góra.
Karkonoski Park Narodowy
Karkonoski Park Narodowy utworzony został 16 stycznia 1959 roku. Znajduje się w województwie dolnośląskim przy granicy państwowej z Czechami, a jego powierzchnia liczy sobie 59,51 kilometra kwadratowego. Symbole parku to dzwonek karkonoski i goryczka trojeściowa. Najbardziej charakterystycznymi elementami tego krajobrazu są góry, torfowiska wysokie, gołoborza, zarośla kosówki, kotły polodowcowe, które czasem przeobrażone są w stawy.
Na tym terenie znajduje się wiele gatunków zwierząt leśnych, takich jak sarny, bobry, lisy, muflony, a także wiele gatunków ptaków. Występuje tu także wiele gatunków roślin, między innymi endemicznych. Park posiada wiele pieszych szlaków turystycznych, a także szlaki narciarskie. Można znaleźć tu również szlaki rowerowe.
Kampinoski Park Narodowy
Kampinoski Park Narodowy także utworzony został w 1959 roku. Obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej w pradolinie Wisły, w zachodniej części Kotliny Warszawskiej, a jego powierzchnia wynosi 385,48 kilometra kwadratowego. Symbolem parku jest łoś.
Najbardziej charakterystycznymi elementami tutejszego krajobrazu są wydmy w pradolinie Wisły i obszary bagienne. Jego zróżnicowanie wpływa na różnorodność flory i fauny. Występuje tu roślinność łąkowa, turzyce i lasy bagienne. Najczęściej spotykanym zespołem leśnym jest kontynentalny bór sosnowy. Obszar ten sprzyja również występowaniu wielu gatunków zwierząt, wśród których najczęstszymi jest łoś, bóbr i ryś.
Woliński Park Narodowy
Woliński Park Narodowy utworzony został 15 marca 1960 roku. Znajduje się w środkowo-zachodniej części wyspy Wolin, pomiędzy Zatoką Pomorską i Zalewem Szczecińskim. Powierzchnia parku wynosi 109,37 kilometra kwadratowego, a jego symbolem jest orzeł bielik. Charakterystyczne dla krajobrazu parku jest pasmo wzniesień moreny czołowej, występują tu także wybrzeża klifowe.
Ciekawym elementem krajobrazu jest również delta rzeki Świny z bagnistymi wysepkami. W krajobrazie tym występują również polodowcowe jeziora, ozy i kemy. Na tym terenie znajduje się 1300 gatunków roślin naczyniowych, a spora część z nich objęta jest ochroną. Występują tu również liczne glony. Dominującym gatunkiem w lasach jest sosna. Fauna tego obszaru bogata jest zwłaszcza w wiele gatunków ptaków, w tym lęgowych, rzadkich i chronionych. Jest to między innymi bielik zwyczajny, wodniczka czy biegus zmienny.
Słowiński Park Narodowy
Słowiński Park Narodowy został utworzony 1 stycznia 1967 roku i zajmuje powierzchnię 215,72 kilometra kwadratowego. Położony jest w środkowej części polskiego wybrzeża, w województwie pomorskim. Charakterystycznymi elementami parku są przymorskie jeziora, bagna, łąki, torfowiska, nadmorskie bory i lasy, a przede wszystkim wydmowy pas mierzei z ruchomymi wydmami. Symbolem Parku Narodowego jest mewa srebrzysta.
Specyficzne dla tego parku jest to, że to właśnie przyroda nieożywiona najbardziej wyróżnia go wśród innych polskich parków narodowych. Na terenie parku występują zbiorowiska roślinności wydmowej, łąkowej, torfowiskowej. Wśród fauny najliczniejsze są gatunki ptaków, na przykład bataliony, mewy srebrzyste czy kuliki wielkie. Dużymi atrakcjami turystycznymi są tu między innymi wydmy ruchome w Łebie oraz Muzeum Przyrodnicze Słowińskiego Parku Narodowego w Smołdzinie.
Bieszczadzki Park Narodowy
Bieszczadzki Park Narodowy utworzony został w 1973 roku. Znajduje się w Bieszczadach Zachodnich, a jego powierzchnia wynosi 291,96 kilometra kwadratowego. Na jego obszarze leży także najbardziej na południe wysunięty punkt Polski, położony przy granicy z Ukrainą, szczyt Opołonek. Symbolem parku jest ryś.
Wyróżnia się tu dwa piętra roślinno-klimatyczne: połoniny i regiel dolny. Większą część tego obszaru zajmują lasy liściaste, z czego część to drzewostany pierwotne. Rośliny naczyniowe stanowią największą część flory parku. Występuje tu także wiele gatunków mchów, porostów i grzybów. Na tym terenie występuje wiele gatunków ssaków, a spośród nich najliczniejszymi są niedźwiedzie, wilki, ryś i żbik, a także jeleń karpacki i żubr. Spotkać można tu także wiele gatunków ptaków, w tym drapieżnych, takich jak orzeł przedni i orzeł krzykliwy.
Roztoczański Park Narodowy
Roztoczański Park Narodowy utworzony został 10 maja 1974 roku. Położony jest na Roztoczu, w województwie lubelskim. Jego powierzchnia liczy sobie 84,82 kilometra kwadratowego, a symbolem parku jest konik polski.
Jest to najbardziej zalesiony polski park narodowy. Na najżyźniejszych glebach rosną grądy, które tworzą buki, dęby, graby, klony zwyczajne, lipy i jawory. Występują tu także łęgi, olsy i torfowiska wysokie, zachowały się tu również relikty glacjalne i subarktyczne. Wśród zwierząt na terenie parku najliczniejszymi są różne gatunki ślimaków, owadów, pajęczaków i krocionogów. Wśród gadów wyróżnić można żółwia błotnego i padalca zwyczajnego. Występuje tu również wiele gatunków ptaków, między innymi orlik krzykliwy, bocian czarny, dzięcioł zielonosiwy.
Gorczański Park Narodowy
Gorczański Park Narodowy utworzony został w 1981 roku. Obejmuje centralne pasmo górskie Gorców, znajdujące się w województwie małopolskim. Jego powierzchnia liczy sobie 70,3 kilometra kwadratowego, a symbolem parku jest salamandra plamista.
Jest to obszar bogaty w różnego rodzaju gatunki roślin, wśród których można wyróżnić: rośliny naczyniowe, mchy, porosty, wątrobowce, w tym wiele gatunków górskich. Lasy stanowią aż 95% powierzchni parku. Obszar ten jest niezwykle korzystny dla zwierząt. Wśród ssaków najliczniejsze są dziki, sarny, jelenie, wydry, borsuki i gronostaje. Licznie występują tu także płazy (na przykład traszka karpacka), jak również ptaki, między innymi cietrzew, głuszec, orlik krzykliwy. Charakterystyczne są tu polany gorczańskie, które są największą atrakcją turystyczną Gorczańskiego Parku Narodowego.
Wigierski Park Narodowy
Wigierski Park Narodowy utworzony został 1 stycznia 1989 roku. Znajduje się we wschodniej części województwa podlaskiego, a jego powierzchnia wynosi 150,79 kilometra kwadratowego. Na terenie parku znajdują się 42 naturalne zbiorniki wodne. Występują tu różne typy jezior limnologicznych, wśród których bardzo specyficzne są jeziora śródleśne, czyli tak zwane suchary. Główną rzeką jest tu Czarna Hańcza, a symbolem parku jest bóbr.
Na tym terenie dominujące są mszyste lasy iglaste sosnowo-świerkowe. Oprócz roślin naczyniowych, mchów i wątrobowców specyficzne są tu gatunki glonów. Występuje tu również 22 gatunki storczyków. Wśród fauny tego obszaru występuje wiele gatunków ptaków, ryb, płazów, gadów i ptaków, a duża część z nich pozostaje pod ochroną. Szczególnej ochronie podlegają ryby i bobry.
Drawieński Park Narodowy
Drawieński Park Narodowy utworzony został 1 maja 1990 roku. Położony jest na terenie trzech województw: lubuskiego, zachodniopomorskiego i wielkopolskiego; a jego powierzchnia wynosi 113,42 kilometra kwadratowego. Symbolem parku jest wydra.
Lasy na terenie Parku zajmują 83% powierzchni. W większości są to lasy bukowe i dębowo-bukowe, a także bory sosnowe. Ponadto 10% powierzchni wodnej Parku zajmują jeziora wraz z rzekami. Znajduje się tu około 900 gatunków roślin. Wśród zwierząt licznymi gatunkami są ryby i ptaki, występuje tu także wiele gatunków ssaków. Charakterystyczne na terenie parku są ścieżki poznawcze, między innymi Drawnik i Międzybór.
Poleski Park Narodowy
Poleski Park Narodowy także został utworzony 1 maja 1990 roku. Położony jest w województwie lubelskim, w polskiej części Polesia. Jego powierzchnia liczy sobie 97,62 kilometra kwadratowego. Obejmuje liczne bagna, torfowiska i jeziora krasowe oraz naturalne kompleksy leśne z bogactwem flory i fauny. Symbolem parku jest żuraw.
Jest to teren równinny i silnie podmokły. Można na nim dostrzec namiastkę tundry bądź lasotundry. Roślinność tego terenu jest typowa dla obszarów bagiennych. Dominują gatunki roślin naczyniowych, z czego wiele z nich to gatunki rzadkie, podlegające ochronie. Obszary leśne zajmują głównie brzeziny bagienne. Na tym terenie znajduje się wiele gatunków zwierząt, znajdujących się pod ochroną. Ponadto, jest to obszar, na którym występuje wiele gatunków ptaków, między innymi czapla biała. Wśród ssaków można wyróżnić łasicę pospolitą czy gronostaja europejskiego.
Biebrzański Park Narodowy
Biebrzański Park Narodowy utworzony został 9 września 1993 roku. Położony jest na terenach Kotliny Biebrzańskiej w województwie podlaskim. To właśnie do tego parku bezkonkurencyjnie należy miano największego parku narodowego w Polsce – jego powierzchnia wynosi aż 592,23 kilometra kwadratowego. Symbolem parku jest batalion. Niemal cała rzeka Biebrza biegnie przez teren parku. Cechą charakterystyczną parku narodowego jest obecność wielu zbiorowisk wodnych, takich jak bagna, torfowiska, czy szuwary. Roślinność jest bardzo różnorodna, wśród której występuje wiele gatunków rzadkich i reliktowych.
Najliczniejszymi zwierzętami są tu ptaki, zwłaszcza te, które przystosowane są do środowisk bagiennych. Oprócz tego występuje wiele innych gatunków zwierząt. Wśród ssaków najliczniejszy jest łoś. Przez teren ten biegnie szlak rowerowy Green Velo.
Park Narodowy Gór Stołowych
Park Narodowy Gór Stołowych utworzony został 16 września 1993 roku. Znajduje się w regionie pasma Gór Stołowych, w województwie dolnośląskim, a jego powierzchnia wynosi 63,4 kilometra kwadratowego. Symbolem parku jest zarys Szczelińca Wielkiego. Charakterystycznym elementem krajobrazu tego terenu są płaskie stoliwa skalnych bastionów, co czyni Góry Stołowe unikatowymi.
Najczęściej pojawiającymi się na tym obszarze ssakami są jelenie, sarny, dziki, lisy i wiewiórki, a także borsuki, kuny, łasice, tchórze i gronostaje. Występują tu również liczne gryzonie i nocne zwierzęta, a przy granicy z Czechami spotkać można muflony. W okolicy warto odwiedzić Ekocentrum Parku Narodowego Gór Stołowych w Kudowie-Zdroju, a także Błędne Skały.
Magurski Park Narodowy
Magurski Park Narodowy utworzony został w 1995 roku. Leży na granicy województw małopolskiego i podkarpackiego w samym sercu Beskidu Niskiego. Powierzchnia tego parku liczy sobie 194,39 kilometra kwadratowego, a jego symbolem jest orlik krzykliwy. Tereny Magurskiego Parku Narodowego pełnią kluczową rolę ekologiczną, stanowiąc pomost między innymi chronionymi obszarami polskich Karpat Zachodnich i Karpat Wschodnich.
Około 90% terenu parku zajmują lasy. Na tym terenie wyróżnia się dwa rodzaje pięter roślinnych: pogórze i regiel dolny. Znajdują się tu również liczne pastwiska i łąki, jak również torfowiska. Duża część występujących tam roślin znajduje się pod ochroną. Najczęściej występującymi zwierzętami są niedźwiedź, jeleń i łoś. Oprócz tego występuje tam wiele gatunków płazów, gadów i ryb.
Park Narodowy „Bory Tucholskie”
Park Narodowy „Bory Tucholskie” utworzony został 1 lipca 1996 roku. Znajduje się na terenie województwa pomorskiego, w powiecie chojnickim, w granicach gmin Chojnice i Brusy. Jego powierzchnia liczy sobie 46,13 kilometra kwadratowego, a symbolem parku jest głuszec. Dominują tu siedliska borowe, które zajmują aż 98% spośród wszystkich siedlisk leśnych tego parku.
Na tych terenach znajdują się głównie mchy, porosty, grzyby i rośliny naczyniowe. Charakterystyczne są też gatunki roślin wodnych. Z kolei wśród zwierząt najliczniejsze są tu stawonogi, między innymi różne gatunki motyli, mrówek, ważek i pszczół. Liczną grupę stanowią także ryby i płazy. Dobrze rozwinięta jest tu turystyka wodna, na przykład szlaki kajakowe nad rzeką Brdą.
Narwiański Park Narodowy
Narwiański Park Narodowy także został utworzony 1 lipca 1996 roku. Park znajduje się w północno-wschodniej Polsce, w województwie podlaskim, na zachód od Białegostoku, pomiędzy miejscowościami Suraż i Rzędziany. Jego powierzchnia liczy sobie 68,1 kilometra kwadratowego, a symbolem jest błotniak stawowy.
Na tym terenie w większości pojawia się roślinność bagienna, głównie zbiorowiska szuwarowe i wielkoturzycowe. Występuje tu również wiele gatunków roślin naczyniowych. Wśród fauny na terenie parku znaleźć można wiele gatunków ptaków, w tym tych zagrożonych wyginięciem, takich jak bojownik batalion, czy bielik zwyczajny. Wśród ssaków występują głównie tchórze, gronostaje, bobry, jeże i piżmaki, jak również jelenie, łosie, sarny i dziki. Turyści mogą skorzystać tutaj z przewozów łodziami pychówkami, jak również z kładki edukacyjnej.
Park Narodowy „Ujście Warty”
Park Narodowy „Ujście Warty” utworzony został 1 lipca 2001 roku, co na ten moment czyni go najmłodszym parkiem narodowym w Polsce. Park leży głównie na terenie ujścia Warty, na terenie trzech gmin: Kostrzyn nad Odrą, Słońsk i Witnica; w województwie lubuskim. Jego powierzchnia liczy sobie 80,74 kilometra kwadratowego, a symbolem od kwietnia 2020 roku jest gęś tundrowa (wcześniej była to gęś zbożowa).
Park został założony dla ochrony unikatowych terenów podmokłych, rozległych łąk i pastwisk, które są jedną z najważniejszych w Polsce ostoją ptaków wodnych i błotnych. Na terenie parku stwierdzono obecność 245 gatunków ptaków, w tym 174 lęgowych. Aż 26 z nich należy do gatunków ginących w skali światowej. Są to takie ptaki, jak: wodniczka, derkacz, rycyk, żuraw, bąk, bączek, rybitwa czarna.
Tutaj znajduje się największe w Polsce zimowisko arktycznego gatunku łabędzia krzykliwego, a także około 30 bielików, które przyciąga obfitość zimujących kaczek, stanowiących ich pokarm. Roślinność charakterystyczna jest dla ekosystemów dolin rzecznych. Często występują tu pastwiska i podmokłe łąki. Wśród roślinności bagiennej pojawiają się głównie turzycowiska. Pozostałymi popularnymi tutaj gatunkami zwierząt są: bóbr europejski, nurogęś, czapla siwa, bocian biały, czy też kuna leśna.
